No Leste de Ucraína acadouse un alto o fogo tras unha
negociación maratoniana de 17 horas entre o presidente ruso Vladimir Putin e o
ucraíno Petro Poroshenko. Ambos estaban flanqueados polos principais líderes
europeos. Rusia e Ucraína poden ter moitas diferenzas pero algo que teñen en
común é unha crise económica aveciñándose, debido aos prezos do petróleo no
caso ruso e a unha guerra moi cara coa que non contaban no ucraíno.
Para falar disto temos a Michael Hudson. Un distinguido
investigador sobre economía na Universidade de Missouri-Kansas City.
Nunha entrevista recente publicada en The National
dicías que a maioría dos medios mostran a Rusia como a grande ameaza para
Ucraína, pero que a historia suxire que o FMI pode ser máis perigoso. Que queres
dicir con iso?
Michael Hudson: En primeiro lugar, as condicións nas que o
FMI conceden préstamos requiren unha maior austeridade e a retirada de todas as
subvecións públicas. A poboación de Ucraína xa está devastada economicamente.
As condicións que establece o programa do FMI para a concesión de préstamos a
Ucraína consisten en que terán que pagar as súas débedas. Pero Ucraína non ten
capacidade para pagalas. Así que hai outra maneira ir adiante, e é o mesmo que lle
dixo o FMI a Grecia e a outros países que teñen que facer, consiste en: vender
todo o que a nación aínda posúa de dominio público ou facer que os teus
oligarcas máis importantes asuman a asociación con investidores americanos ou
europeos, de xeito que poidan mercar accións nos monopolios en Ucraína e
extraer rentas.
Este é o golpe “dous en un” do FMI. O primeiro é: aquí tes o
préstamo para pagar aos teus tenedores de bonos, así que agora débesnos a nós,
ao FMI, con quen non se poden cancelar as débedas. Os termos deste préstamos
consisten en crer a nosa ficción: pódese pagar a débeda conseguindo un
superavit orzamental a base de recortar o gasto público e causando unha
recesión aínda máis profunda.
Esta idea de que as débedas externas poden pagarse
exprimindo os ingresos tributarios nacionais foi rebatida por Keynes na década
de 1920 no seu debate sobre as reparacións alemás. Non hai excusa para cometer
este erro –salvo que o erro sexa deliberado e que se pretenda o fracaso; de
xeito que o FMI poida dicir, para sorpresa de todo o mundo e culpa de ninguén,
que o seu “programa de estabilización” desestabilizou en lugar de estabilizar.
A pena por continuar con esta economía lixo debe ser pagada
pola vítima e non polo vitimario. Culpar á vítima forma parte da estratexia do
FMI.
Entón, o FMI lanza o seu golpe número dous. E di: “Ah, entón
non podes pagar? Sentimos que as nosas proxeccións fosen erroneas. Pero tes que
atopar o xeito de pagar” –perdendo calquera activo que a túa economía aínda
posúa en mans nacionais.
O FMI estívose equivocando en Ucraína ano tras ano, case
tanto como en Irlanda e Grecia. As súas receitas son as mesmas coas que
devastou as economías do Terceiro Mundo dende a década de 1970 en diante.
Así que hoxe o problema consistirá en que Ucraína terá que
vender para pagar as súas débedas e correr cada vez máis para librar a guerra
que devastou a súa economía.
Un dos activos que queren os investidores son as terras
agrícolas. Monsanto estivo mercando en Ucraína, ou mellor, arrendando as súas
terras porque Ucraína ten unha lei contraria a alienar as súas terras de
cultivo e agrícolas a extraxeiros, e de feito esta lei é moi similar á que,
segundo o Financial Times, espera ter Australia para frear a compra de terras
agrícolas por parte de China e EEUU.
Ademais, o FMI insiste en que os países debedores
desmantelen todo tipo de regulación contra o investimento extranxeiro, así como
calquera protección aos consumidores ou calquera protección ambiental. O que
isto significa é que o reservado para Ucraína consistirá nunha política
neoliberal que garantizará que a súa situación sexa aínda peor.
Neste sentido, as finanzas son a guerra. As finanzas son o
novo tipo de guerra, usánse as finanzas e as ventas masivas forzadas nun novo
campo de batalla. Todo isto non vai axudar a Ucraína, senón que promete unha
nova crise en pouco tempo.
A guerra levou a Ucraína a unha crise máis profunda.
Falemos sobre a devastación que causou e que tipo de cousas terá que aforntar
Ucraína, ademais das imposicións do FMI.
Michael Hudson: Cando Kiev foi á guerra contra o Leste de
Ucraína, loitou principalmente na rexión carbonífera e na rexión exportadora. O
38% das exportacións ucraínas van a Rusia. Porén, grande parte desta capacidade
exportadora foi bombardeada. Ademais, as empresas eléctricas que dán
electricidade ás minas de carbón tamén foron bombardeadas. Así que Ucraína non
pode abastecerse sequera de carbón.
O que chama a atención de todo isto é que hai apenas unhas
semanas, o 28 de xaneiro, Christine Lagarde, a xefa do FMI, dixo que o FMI non
fai préstamos a países en guerra. Porén, Ucraína está envolta nunha guerra
civil. A gran pregunta é, pois, cando realizará o FMI o préstamo que estivo
poñendo en discusión?
Así mesmo, os artigos de acordo do FMI din que non pode
facer préstamos a un país insolvente. Entón, como pode ser o FMI parte dun
préstamo para rescatar a Ucraína se, número un, está en guerra (que tería que
parar totalemente) e, número dous, é insolvente?
A única solución é que Ucraína reduza as súas débedas cos
investidores privados. E iso significa contrariar moito aos investidores dos
hedge funds. Hoxe, o Financial Times publica un artigo que mostra como un só
investidor estadounidense, Michael Hasenstab, ten 7000 millóns de dólares en
débeda de Ucraína coa que quere especular, xunto a Templeton Global Bond Fund.
Como vai tratar Ucraína cos especuladores? E, finalmente, como lidará o FMI co
feito de que o fondo soberano de Rusia prestou 3000 millóns de euros a Ucraína
a través duns termos moi duros, por medio do acordo de Londres que di que non
podeen ser cancelados? Vai o FMI insistir en que Rusia asuma o mesmo recorte
que está a impoñer aos hedge funds? Todo isto conducirá ao tipo de conflito
cuxa resolución vai precisar de moitos máis esforzos que as solucións ás que se
chegou nos últimos días para os enfrontamentos militares.
Peries: E entón, como podería Ucraína imaxinar a súa saída
da crise?
Michael Hudson: Probablemente imaxina un mundo de ensoño no que sairá da
crise grazas a que Occidente lle dea 50 mil millóns de dólares e lle diga, aquí
está o diñeiro que precisas, gástao como queiras. Até aí chega a súa
imaxinación. É unha fantasía, por suposto. É soñar cos ollos abertos –salvo
porque hai unhas semanas George Soros urxiu ao Congreso e a “Occidente”, en The
New York Review of Books, a dar a Ucraína 50 mil millóns de dólares e a
consideralos coma un pago militar. Ben, inmediatamente Kiev dixo, si,
gastarémolo só en armas defensivas. Defenderemos Ucraína até onde faga falta
para eliminar aos rusos.
E hoxe o editorial do Financial Times di, si, dade a Ucraína
os 50 mil millóns que pediu George Soros. Temos que permitir ter suficiente
diñeiro para loitar contra a Nova Guerra Fría de EEUU contra Rusia. Pero os
europeos continentais está a dicir: Agarda un minuto, ao final disto chegará un
momento no que non haxa máis ucranianos listos para loitar. A guerra mesmo
podería extenderse a Polonia, ou a calquera outro lugar, porque se os cartos
que se lle dean a Ucraína se dedican ao que a administración Obama, e Hillary e
Soros, pretenden –ir á guerra con Rusia- entón Rusia dirá: vale, se somos
atacados por forzas extranxeiras non só teremos que bombardear ás tropas, senón
tamén os aeroportos polos que chegan, así como as estacións de tren. Imos
extender a nosa propia defensa cara Europa.
Aparentemente, hai informes segundo os cal Putin dixo a
Europa, mira, tedes dúas opcións ante vós. Opción unha: Europa, Alemaña e Rusia
poden ser unha área próspera. Coas materias primas rusas e a tecnoloxía europea
podemos ser unha das áreas máis prósperas do mundo. Ou, opción dúas: podedes ir
á guerra con nós e ser eliminados. Escollede.
No hay comentarios:
Publicar un comentario