A chegada ao poder de Syriza en Grecia, a finais de xaneiro,
refutou, finalmente, o argumento de que é posible implementar unha alternativa
ao neoliberalismo no marco da Unión Europea. Os tratados da UE son neoliberais
no seu propio ADN. Desde a Acta Única Europea de 1986, e mesmo desde antes desa
data, tivemos probas constantes do ADN neoliberal da UE e, mesmo, do seu
endurecemento. Ata agora, a hexemonía ilimitada do neoliberalismo podería
atribuirse a este ou aquel goberno: deste punto de vista, a razón pola que as
políticas neoliberais imperaron en toda Europa debíase a que François Hollande,
ou Matteo Renzi, ou calquera outro socioliberal, traizoara os seus compromisos
de campaña reorientando as políticas europeas.
Pero con Syriza, este argumento colapsou. Despois de todo,
Alexis Tsipras e Yanis Varoufakis traballaron con bastante convencemento para
tentar traer unha mudanza a escala continental; pero en van. Desde o 4 de febreiro,
o Banco Central Europeo cortou a principal fonte de financiamento do sistema
bancario grego, mentres que os pagos da propia Europa se romperan xa no verán
de 2014. O nó está a apretar, empurrando o país a unha quebra desordeada e ao
caos, a menos que, por suposto, acepte os termos humillantes impostos pola UE.
Conclusión? Que a alternativa ao neoliberalismo debe
proceder pola vía da ruptura do marco europeo e, polo tanto (podía ser doutro
xeito?) de que Grecia abandone a Eurozona. Calquera media básica de autodefensa
que leve a cabo o goberno Syriza fronte a tanta agresión por parte da UE e do
BCE, sexa o impago da débeda ou a nacionalización do sector público, vaina
colocar fóra do euro. E, por suposto, unha ruptura non sería panacea ningunha.
Non hai boas solucións para Grecia, só hai solucións menos malas. Pero a
ruptura coa UE contén a posibilidade dun renacemento deste heroico pobo, que
nos últimos anos foi sometido á tortura dunha austeridades sen precedentes.
Esta serie de feitos poñen algo máis en evidencia: a debilidade
do apoio a Syriza noutras partes do continente e, en primeiro lugar, noutros
gobernos do sur de Europa. Poderiamos lembrar que a primeira viaxe de Tsipras
ao extranxeiro, a principios de febreiro, foi a París; pero François Hollande
non fixo nada para acudir na súa axuda. Pagará a pena lembrar isto cando chegue
o momento de avaliar o desastroso paso do presidente francés polo goberno, nas
próximas eleccións, cando o Partido Socialista insista na necesidade da
“unidade da esquerda”.
O máis tráxico é que Tsipras non só non obtivo o apoio do
gobernó francés, senón que tampouco o tivo dos movementos sociais e sindicais
do país. A maior manifestación de Francia en apoio de Grecia, que tivo lugar a
mediados de febreiro, reuníu a máis de cinco mil persoas; as centrais sindicais
estiveron case austentes. Isto é realmente vergoñento. Esta falta de apoio a
Syriza demostra o debilitamento da consciencia internacionalista no continente
e, en particular, no movemento obreiro francés. O internacionalismo non é unha
cuestión de apoio á “causa doutra persoa” por altruismo ou deber moral, senón
de entender que os intereses das clases populares de Francia e Grecia están
ligados; entre outras cousas porque teñen inimigos comúns. Pode alguén
realmente pensar que a aplicación dunha alternativa á austeridade en Grecia non
terá repercursións para Francia, cando isto pode tamén significar cambiar o
equilibrio de forzas políticas e sociais?
Estas políticas ofrecerían ao movemento sindical francés
unha poderosa panca para saíren do seu letargo actual e da súa incapacidade
para organizar a resistencia ás políticas do goberno de Manuel Valls. As clases
dominantes europeas teñen unha visión clara disto, algo que o movemento obreiro
semella non ter. Os esforzos daquela, do BCE para abaixo, están dirixidos a un
único obxectivo: humillar ao goberno de Syriza e obrigalo a renegar do seu
mandato popular. Trátase de non deixar ningún oco electoral que rache co
monopolio do extremo centro. O que tratan de salvar é nada menos que a doutrina
de Margaret Thatcher de que “non hai alternativa”.
Os prazos de pagamento da débeda de Grecia chegarán á súa
fin o próximo mes e a perspectiva do país de saír da zona euro, dunha maneira
máis ou menos desordeada, formularase dun xeito cada vez máis claro. O
movemento sindical francés figura entre os principais actores, no ámbito europeo,
do drama que seguirá a partir disto, tanto como o goberno alemán, o BCE ou os
“homes de negro” do FMI. As mobilizacións que poderían poñer en marcha en
solidariedade co pobo grego poderían mudar o panorama estratéxico mesmo na
propia Francia.
En tal escenario, entón, a hostilidade das clases populares co sistema actual podería conducir a algún resultado que non sexa o de dar máis votos á Fronte Nacional. Converteríase en internacionalista de novo, é
dicir, capaz de identificar a resistencia doutro pobo como unha causa que é
tamén totalmente propia.
Fonte: http://www.versobooks.com/blogs/1969-durand-kouvelakis-and-keucheyan-make-common-cause-with-greece
