lunes, 20 de julio de 2015

Lapavitsas chama ao Grexit como a única estratexia para o pobo grego


Transcrición do discurso pronunciado por Costas Lapavitsas en Atenas o 17 de xullo de 2015.

O goberno de Syriza acaba de asinar un novo acordo de rescate. Este acordo é un moi mal trato. É un mal trato polas razóns que vou enumerar:

En primeiro lugar, o acordo é recesivo. Vai facer que a economía grega entre en recesión. Só os incrementos de impostos chegan ao 2% do PIB. Esta imposición fiscal é sobre todo en materia de IVE, imposto indirecto, imposto sobre os bens consumidos polas maiorías traballadoras. Os impostos tamén se incrementan para as empresas e van golpear ás pequenas e medianas empresas principalmente, que aínda son a columna vertebral da economía grega.  Haberá tamén impostos á agricultura, e son probablemente os máis graves, duplicando o imposto sobre a renda dos agricultores e impoñendo outras obrigas sobre eles.

Así que non hai dúbida de que estas medidas son recesivas e se toman exactamente no momento en que a economía grega abala ao bordo da recesión. Así que vai ser unha propina de recesión, seguro.

En segundo lugar, o acordo impón medidas que son claramente desiguais. Intensificarán a desigualdade no país. Que ninguén vos diga que estas medidas non van intensificar a desigualdade no país. Por suposto, a maior parte dos ingresos fiscais virán de impostos indirectos que son, por definición, os que máis inducen á desigualdade. A desigualdade aumentará porque as medidas levarán 800 millóns de euros anualmente das pensións. Así que imporán unha carga significativa sobre os pensionistas. A desigualdade tamén aumentará porque, por suposto, o desemprego volverá subir o próximo ano.

As medidas e o acordo tamén son malas porque non van facer nada pola débeda nacional. Non hai reestruturación da débeda. Haberá unha substitución dalgunha débeda agora denominada baixo unha categoría que será determinada noutra. Pode haber algún beneficio marxinal en termos de tipos de interese e duración da débeda, pero é marxinal. A débeda sen dúbida aumentará en 20-25 mil millóns para recapitalizar os bancos. O FMI agarda que a débeda chegue a representar o 200% do PIB o próximo ano e iso é o que probablemente vai suceder.

En cuarto lugar, as medidas non farán nada para o desenvolvemento. Non hai nada para o desenvolvemento nestas medidas. O chamado paquete de 35 mil millóns de euros non existe. Estes son cartos que xa foron adxudicados a Grecia nos diversos fondos, non hai novo diñeiro dedicado a isto. Non hai perspectiva de desenvolvemento.

Finalmente, o acordo é claramente neocolonial. O goberno de esquerda asinou para Grecia un acordó neocolonial.

[Aplauso]

E é neocolonial por moitos motivos. Mencionarei tres. En primeiro lugar, o acordo propón a creación dun fondo de privatización de 50 mil millóns de euros que, basicamente, venderá propiedades públicas baixo administración estranxeira. Deses, 25 mil millóns irán para os bancos segundo o acordo. Se queda algo, e non quedará nada porque nunca acadarán os 50 mil millóns, irá para repagar a débeda e posiblemente para investimento. Esencialmente, entón, este fondo vai vender o que poida da propiedade pública para recapitalizar os bancos. Acabamos de aceptar o acordo que vai vender a plata da familia para recapitalizar os bancos fallidos gregos.

Tamén acordamos reformar a administración civil baixo a dirección da UE. Acordamos que siga o monitoreo, e este será moi severo e durará moito máis que os tres anos que dura este acordo.

Para min este acordo, na súa forma actual, representa unha capitulación desastrosa. Isto non é Brest-Litovsk. Os que pensedes que isto é Brest-Litovsk estades nun erro. Isto non vai de gañar tempo para establecer o poder bolxevique en Moscú e Leningrado. Isto non vai de gañar tempo. Non hai tempo que gañar. O tempo xoga a favor do inimigo neste contexto, e esta non é unha manobra táctica. Isto é poñer o país nun camiño que só ten unha saída. E esa saída non irá en favor dos dereitos das persoas.

O verdadeiro gañador deste acordo é obvio. Está a mirarnos na cara. O verdadeiro gañador é a oligarquía grega que se expresa nos mass media. É por iso que os mass media están a celebralo.

[Aplauso]

Ás veces, a realidade non é o que semella ser. Non tes que mirar alén da superficie. Se les a prensa grega e escoitas os medios sabes que gañaron.

Por que, logo, esta capitulación? Por que chegamos a isto despois de todo o entusiasmo de hai seis meses? Despois de toda a onda de apoio popular neste país e en toda Europa? Por que? Por que isto? A resposta é clara para min. E ten que ver cunha estratexia equivocada, que era o suficientemente boa para gañar eleccións, para trunfar nas eleccións, pero que resultou desastrosa no goberno. Estratexia equivocada que colapsou. Esta é a razón. Cal foi a estratexia equivocada? É moi simple, expresouse abertamente unha e outra vez. Imos lograr un cambio radical en Grecia, un cambio radical en Europa, e farémolo dentro da eurozona. Esa foi a estratexia. Ben, iso non é posible, e punto. Non é posible. Esa é a leccións dos últimos meses. Simplemente non é posible.

E non é algo debido á ideoloxía. Non é unha cuestión de ideoloxía, da ideoloxía neoliberal ou de calquera otura. Non é unha cuestión de correlación de forzas. Varias veces escoitei falar de correlación de forzas. E hai un debate agora, un novo ruxe ruxe, que di que imos esperar ao equilibrio da correlación de forzas para mudar Europa, se Podemos gaña entón as cousas serán diferentes de novo. Para iso haberá que esperar moito. Un tempo moi longo, porque as cousas non van mudar dese xeito.

Por que? Porque a unión monetaria á que pertence Grecia non é ideolóxica. Quero dicir que si o é pero non só. E non é só un equilibrio de forzas. É un mecanismo institucional. Canto antes entendan os gregos isto, mellor nos será. É un mecanismo institucional, é unha unión monetaria que é un corpo xerárquico que traballa para os intereses das grandes empresas e os intereses duns poucos dos países que a integran. Iso é o que é a UME.

[Aplausos]

É unha unión monetaria historicamente fracasada. E o fracaso manifestase no caso de Grecia. Grecia foi arruinada pola unión monetaria. E canto máis se aferra á súa pertenza, máis se destrúe o seu pobo e a súa sociedade. É algo coñecido e vello na historia das unións monetarias. Simplemente que cada nova ocasión a xente non quere velo.

Permitídeme unha digresión arredor da cuestión do diñeiro, xa que esta é unha audiencia académica. E posto que tantas persoas falaron en Grecia sobre este tema, permitídeme unha digresión porque eu pasei máis de 30 anos estudando o diñeiro. É a mercadoría das mercadorías. Son bastante antiguo nisto.

No seu estado e forma máis pura é unha cousa. Unha cousa. A maioría da xente entende o ouro como diñeiro. Ás veces aínda o é. Cando é unha cousa, opera claramente como adoitan facelo as cousas. E é o obxecto da reificación. As relación sociais encárnanse nesa cousa. Mecanicamente a sociedade sométese a si mesma a esa cousa. Sabémolo desde hai tempo, Keynes chamouno a escravitude do metal amarelo.

Por suposto, o diñeiro moderno non é unha cousa nese sentido. Aínda é unha cousa pero non unha cousa na forma de mercadoría producida. A peculiaridade do diñeiro moderno é que se xestiona. Xestiónase nas institucións, a través de comités, mecanismos, por toda unha xerarquía de relacións, á cima das cales se atopa a [inaudile]. O que sucede nesa xerarquía e nese marco é unha reificación. Unha reificación diferente á do ouro. O que se reifica nesas institucións é a práctica. Existe unha reificación da práctica. Así, os intereses ideolóxicos e de clase vólvense reificados na práctica, na institución mesma.

É isto o que a esquerda  non recoñeceu ben en Europa e Grecia. Os mecanismos da unión monetaria europea son prácticas de clase reificadas. É iso o que son. Non podes mudalos porque ti gañes o voto en Grecia. É imposible facelo. Non podes mudalos porque Podemos gañe en España. Non é posible facelo. Ou rachas co conxunto ou o aceptas tal como é. E isto demostrouse [inaudible].

[Aplauso]

Pero a pregunta importante é, agora que? Isto todo é análise, pero agora que? Que facemos? Deixádeme dicilo. E aquí, a miña propia práctica serve como proba. A única posición coherente no Parlamento ten que ter presente o seguinte: en primeiro lugar, o mandato electoral que Syriza recibiu o 25 de xaneiro. En segundo lugar, o referéndum que dixo non dun xeito moi claro, non aos rescates, moi claramente.

A única posición coherente no Parlamento con estas expresións da vontade popular era dicir non. Non, era a resposta coherente, e non dicir Si. Isto non é unha cuestión de consciencia moral. Respecto a consciencia moral de cada quen. Entendo a dificultade moral de cada membro do Parlamento e de cada membro de Syriza e de todo o mundo en Grecia. Non é unha cuestión de moral. Non estou a suxerir, nin por un minuto, que o Non é moralmente superior ao Si. Quero que isto fique claro. Non é unha cuestión de moralidade. É unha cuestión de xuizo político.

A política é o que importa, e o curso político correcto era dicir que Non. É o único que pode manter a consistencia que mencionei a respecto da vontade popular, co que dixemos á xente e co que probablemente haberá que facer no futuro.

Agora, o Si é probable que conduza en breve a grandes problemas. Moi grandes problemas polas razón que expliquei a respecto dos contidos do rescate. Non será posible cambiar Grecia ao aceptar ese rescate. Non será posible debido a que o acordo ten mecanismos de vixiancia moi graves. Esta xente no estranxeiro non é estúpida. Saben perfectamente de que se trata. E van impoñer condicións, regramentos, patróns de vixiancia que impidan a Syriza facer calquera mudanza na dirección en que moita xente desexaría.

Xa están a esixir que gran parte da lexislación que aprobamos nos últimos cinco meses, en interese do pobo traballador, sexa retirada. E iso é o que imos facer. Estannos obrigando a facelo. Alguén pensa que se vai poder aprobar unha lexislación máis radical a partir de agora? En que planeta vive? Iso é imposible. Non será posible.

Entón, que facemos logo? O que temos que facer é retirar o noso consentimento a este acordo. Para retirar o noso consentimento e para redeseñar un programa radical que sexa consistente cos nosos valores, os nosos obxectivos e o que dixemos ao pobo grego durante todo este tempo, todos estes anos. E ese programa radical é imposible sen a saída do euro. O único que realmente temos que facer é centrarnos no desenvolvemento dun plan para a saída do euro que nos permita implementar o noso programa. É tan obvio que estou sorprendido de que a xente aínda non o vexa despois de cinco meses de negociacións falidas.

Agora ben, temos forza para iso? Temos. Temos porque o referéndum, que dixo Non dun xeito tan poderoso, demostrou dúas cousas. A primeira é que o euro é unha cuestión de clase. Non é unha forma impersoal de diñeiro. Como dixen, cristaliza e encapsula as relación de clase. E a xente instintivamente entendeuno. Os ricos votaron Si, os pobres votaron Non no referéndum. Punto.

A segunda cousa que mostrou o referéndum, e isto é un gran cambio, é a primeira vez que vimos isto nos últimos cinco anos, é que os mozos de Grecia por fin falaron. A maioría de nós estivemos agardando a que os mozos dixesen algo. E esa xuventude de aspecto tan europeo, tan educada, en principio tan afastada de todos eses dinosauros de extrema esquerda que cren en Marx etc., esa xuventude grega que vai de Erasmus e viaxa aquí e alá, o 80% desa xuventude, dixo Non. E esa é a base para unha liña radical, para unha liña diferente en Syriza, hoxe. E se dicimos que Si, se mantemos o Si, perderemos a esa xuventude. Estou seguro.

Non teño moito tempo así que vou avanzar rapidamente. Como pensamos, logo, esta nova posición? É imposible de facer? Ben, existe un plan. Non hai que pensar que non había un plan sobre como saír desa unión monetaria desastrosa e implementar unha estratexia radical. Existe un plan. Simplemente que nunca se usou. O plan necesita desenvolverse e necesita vontade política. Sobre todo necesita vontade política para ser implementado.

Un plan, en forma de folla de ruta, ten que conter algunhas cousas claras. En primeiro lugar, non pagar a débeda nacional. A arma dos pobres é o default. Grecia ten que facer default á súa débeda. Non hai outro xeito de saír. A débeda está a esmagala. Así que o default é o primeiro paso para acadar unha cancelación profunda da débeda.

En segundo lugar, a nacionalización dos bancos. Nacionalización efectiva dos bancos.

[Aplausos]

Cando digo nacionalización, quero dicir nomear un comisario público e un grupo de funcionarios públicos seleccionados, máis algún tecnócratas, que saben que facer para dirixir os bancos e dicirlle a toda a dirección privada que vaia para a casa. Isto é o que necesitamos. Sen peros. E a estrutura legal debe ser modificada en consecuencia. É moi fácil de facer. Os bancos gregos neste momento teñen a propiedade das accións de maioría pública. Ten que ser convertida en [inaudible].

Os bancos deben continuar cos controis bancarios e de capital. A metade do traballo de saír desta desastrosa unión monetaria xa está feito. Pero funcionando adecuadamente os controis bancarios e de capital, non con este desaguisado que presenciamos nas últimas semanas. Que funcionen correctamente os controis bancarios e de capital que permitan aos traballadores e pequenas empresas comezar a funcionar de novo. É perfectamente posible. Vímolo unha e outra vez.

A continuación, conversión de todos os prezos. A conversión de todas as obrigas. Conversión de todas as existencias de diñeiro a razón de 1:1 á nova moeda. Calquera cousa pode converterse baixo lei grega. Os que manteñen depósitos perderán algo de poder adquisitivo. Non valor nominal, pero si algo poder de compra. Pero o gañarán de novo porque o poder de compra do que debemos tamén diminuirá. Así que a maioría da xente probablemente gañará con isto.

A continuación organizar o abastecemento dos mercados de produtos. Petróleo, medicina e alimentos. Perfectamente posible cunha orde en xerarquías, sempre que se teña algo de tempo por diante, non no último momento. Porque claro, se alguén pensa que isto se fai a mañá do luns pensándoo o domingo pola noite, será difícil, si. Estou de acordo.

E, por último, decidir como afrontar a presión do tipo de cambio. Como operar o tipo de cambio. O tipo de cambio probablemente vai baixar e volver subir. Así é como funciona normalmente. E vaise estabilizar nalgún tipo de taxa devaluada. Eu agardaría 15-20% de devaluación como posición final. Decidir como defender isto e como manexalo.

Que pasará se tomamos este camiño? E se o tomamos tras traballalo técnicamente pero, sobre todo, preparando á xente? Porque sen a xente isto é imposible. Ben, non é verdade. Tamén é posible facelo sen a xente. É posible facelo cos tanques nas rúas. Tamén é posible así, si. Pero obviamente ese non é o camino para a esquerda. A esquerda quere facelo coa participación popular, porque queremos liberar ás persoas. Queremos facelas compañeiras nisto.

Entón, que pasará logo se este é o camiño elixido? Permitídeme dicir que vin algunhas simulacións e algunhas econometrías do que é probable que ocorra co PIB, os prezos e así sucesivamente. Son moi útiles estas cousas e moi interesantes ás veces. Pero nesta ocasión, son, por definición, inútiles. Por que? Porque a simulación, máis que a econometría, asume que as características estruturais do modelo, se manteñen. Do contrario non se pode facer simulación ningunha. Aquí, por forza, estamos mudando a estrutura. Entendedes? Por forza faremos isto. É unha ruptura de réxime.

Ou por dicilo doutro xeito, como pode prever os efectos alguén que vai cultivar de novo a súa viña? Porque iso é o que vai pasar. Así que vai ser un cambio estrutural. Polo que calquera avaliación numérica do que é probable que suceda non vale de moito. Así que non creo ás persoas que din que non vai ser unha recesión do 25% Non o saben. É un número que sacan da manga.

O mellor que podemos facer nestas circunstancias é chegar a unha conxetura razoada sobre a base da experiencia anteriore e con base na estrutura da economía grega. A miña conxetura é que si seguimos este camino dun xeito preparado entraremos en recesión. Será difícil. Probablemente durará varios meses, polo menos a pendente descendente. Non creo que vaia durar máis de 6 meses a xulgar pola experiencia monetaria. En Arxentina a caída durou 3 meses. Despois, a economía volveu subir.

Así que o aspecto contractivo durará varios meses, entón a economía vai encoller. As taxas positivas de crecemento poderían tardar máis en aparecer debido a que o golpe no consumo, a incerteza, o golpe ás pequenas e medianas empreass probablemente será significativo. Eu agardaría taxas positivas de crecemento global despois de 12 a 18 meses.

Unha vez que o período de adaptación estea rematado, eu agardaría que a economía grega volvese a taxas de crecemente sostido bastante rápido. Hai dúas razón para isto. A primeira, a reconquista do mercado interno. O cambio de moeda permitiría ao sector produtivo grego volver conquistar o mercado nacional, recrear as oportunidades e actividades que vimos unha e outra vez que comportan estes eventos monetarios desta escala. E co goberno de esquerda isto será reforzado. Fará que sexa máis rápido. En parte porque as exportacións tamén subirán. En parte porque haberá un programa sostido de investimento público para impulsar o investimento privado e para dirixir o cremento durante os anos vindeiros.

Ben, isto é o que penso. Non teño tempo para ir máis alá. Pero quero dicir dúas cousas máis. Isto non é unha saída de Europa. Ninguén avoga por saír de Europa. A fusión entre o euro, a unión monetaria europea e Europa, este ben incorpóreo que nos acosa todo o tempo, non é real. Aquí falamos de saír da unión monetaria. Grecia seguirá sendo parte de Europa e das estruturas europeas, sempre e cando o pobo grego así o queira. Esta é unha estratexia para liberar a Grecia da trampa da unión monetaria que lle permita entrar nunha senda de crecemento sostido con xustiza social para inclinar a balanza a favor das persoas traballadoras deste país.

Non hai otura estratexia. Lamento ter que dicilo. Pero pensar que existe outra estratexia é participar nunha búsqueda inútil. Non hai outra estratexia.

Agora, non sei se Grecia vai facer isto. Hai un dito que coñecín recentemente moi interesante. Ao parecer pertence a un primeiro ministro israelí. E di que as nacións toman o camiño da sabiduría. O camiño da sabiduría. Pero só despois de probar todos os demais camiños antes diso. E no caso de Grecia, témome que isto é o que temos diante de nós. O camiño da sabiduría é o camino da saída con cambio social. Agardo que Syriza se decate e que diga non. Que non asinará este acordo. Que volverá aos seus principios e valores radicais. Que fará unha oferta á sociedade grega para levala polo camiño da sabedoría.

Grazas.

No hay comentarios:

Publicar un comentario